پایگاه خبری غرب ایران غرب ایران
به گزارش غرب ایران:در ۳۱ شهریور ماه سال ۱۳۵۹ ه . ش (۲۲ سپتامبر ۱۹۸۰ م)، ارتش بعث عراق از زمین، هوا و دریا، بر جمهوری اسلامی ایران حمله ور شد و نظام نوپای ایران، ناخواسته در طولانی ترین و نابرابرترین نبرد قرن بیستم درگیر شد .
قبل از شروع جنگ تحمیلی، دست اندر کاران سیاست خارجی ایالات متحده، سران حزب بعث عراق را برای حمله به ایران تشویق و ترغیب می نمودند، اما در این مرحله که از مهرماه ۱۳۵۹ ه . ش (سپتامبر ۱۹۸۰ م) شروع و تا مهرماه ۱۳۶۰ ادامه داشت . هر چه زمان به پیش می رفت، موضع کاخ سفید در حمایت از عراق شفاف تر و آشکارتر می گشت; به عنوان نمونه کارتر رئیس جمهور وقت امریکا در تاریخ ۱۶ مهر ۱۳۵۹ ه . ش اعلام کرد:
«چنانچه جنگ ایران و عراق توسعه یابد و میانجی گری های فعلی تاثیری نداشته باشد، کشورهای متحد امریکا در خلیج فارس، باید جانب عراق را گرفته، از کمک مادی و معنوی به آن دریغ نورزند .»
مداخله مستقیم قدرتهای بزرگ در جنگ ایران و عراق
جنگ تحمیلی و فهرست بلندبالای حامیان عراق
فتح خرمشهر و چرایی ادامه جنگ
اگر صلح را مجموعه ای از آتش بس، عقب نشینی، تعیین متجاوز، تامین خسارتهای وارده و … بدانیم، باید بگوییم که در آن زمان، هیچ گونه پیشنهاد صلحی ارائه نشد و شورای امنیت و دیگران، تنها آتش بس و در واقع حالت نه جنگ نه صلح را توصیه میکردند . در آن زمان طرحی که متضمن صلح واقعی باشد و شناسایی متجاوز و پرداخت غرامت را نیز شامل شود و تضمین برای عدم تعرض مجدد داشته باشد، وجود نداشت و پیشنهادهای ارائه شده، تنها در حد آتش بس و مذاکره طرفین بود . این امر با توجه به پشتیبانی یک طرفه و آشکار دولتهای بزرگ و نهادهای بین المللی از عراق، هیچ گاه نمیتوانست شرایط ایران را برای یک صلح واقعی و شرافتمندانه محقق سازد . به این ترتیب ایران، دلایل منطقی و عقلانی برای ادامه جنگ داشت . این دلایل عبارت بود از:
۱ . شرایط ایران برای صلح (شناسایی و تنبیه متجاوز و پرداخت غرامت از سوی عراق) .
۲ . مرزهای ایران تامین نداشت و نقاطی در شلمچه، طلائیه، فکه و قصر شیرین در اشغال عراق بود و نیز شهرهای سومار، نفت شهر و مهران عملا در اشغال دشمن بود و امکان آزادسازی این نقاط از راه مذکور، غیرمعقول به نظر میرسید و راهی جز ادامه جنگ وجود نداشت .
۳ . در حالی که نیروهای خودی، پیروزیهای زیادی کسب میکردند، توقف جنگ و چانه زنی در پشت میز مذاکره، برای آزادی نقاط مرزی آزاد شده، صحیح نبود .
۴ . شهرهای آزاد شده همچون خرمشهر، به علتحضور دشمن در شلمچه، همچنان مورد تهدید بود .
۵ . توانایی کمی ارتش عراق ترمیم شده و با کمکهای همه جانبه دولتهای بزرگ افزایش هم یافته بود .
۶ . تنها چیزی که ارتش عراق از دست داده بود، روحیه بود که با توجه به روحیه فرماندهی آن (شخص صدام)، این مسئله نیز پس از مدتی قابل ترمیم بود…
علل وقوع جنگ تحمیلی و عدم پذیرش آتش بس
در امتداد فتح:دلایل ادامه جنگ پس از فتح خرمشهر
پاسخ به دو پرسش درباره دفاع مقدس
دلایل ادامه جنگ پس از آزادی خرمشهر از نظر رهبر انقلاب
نظر امام برای ادامه جنگ پس از فتح خرمشهر
فتح خرمشهر و چرایی ادامه جنگ؟!
عملکرد سازمان ملل در جنگ تحمیلی
شورای امنیت سازمان ملل متحد، یک روز پس از حمله سراسری عراق علیه ایران، اولین اقدامش را در قبال جنگ، با صدور بیانیه ۲۳ سپتامبر ۱۹۸۰ ( ۱ مهر ۱۳۵۹) به انجام رسانید و ۵ روز بعد از آن، نخستین قطعنامه خود را صادر کرد. این روند با صدور هشت قطعنامه و بیش از ۱۵ بیانیه دیگر ادامه یافت. عمده این قطعنامه ها و بیانیه ها، صرفا جنبه توصیه داشت، ولی قطعنامه ۵۹۸ یک استثنا در این مورد است؛ زیرا این قطعنامه، یک تصمیم با پیشنهادهای اجرایی برای پایان دادن به جنگ ۲۸۸۷ روزه عراق علیه ایران به شمار می رود.
عملکرد سازمان ملل متحد در جنگ تحمیلی
صدور قطعنامه ۵۹۸ شورای امنیت سازمان ملل متحد
بنابر گزارش آسوشیتدپرس از مقرّ سازمان ملل، متن قطعنامه آتش بس ایران و عراق که روز دوشنبه ۲۹ /۴ /۱۳۶۶ از سوی شورای امنیت سازمان ملل تصویب شد، از این قرار است: «شورای امنیت قطعنامه ۵۸۲ خود ـ ۱۹۸۶ ـ را مورد تأیید قرار می دهد. و در رابطه با اینکه علیرغم دعوت شورا به برقراری آتش بس، جنگ بین ایران و عراق بدون اینکه فروکش کند، همچنان ادامه دارد و تلفات و خسارات زیادی وارد آورده است، عمیقا نگران است. این شورا از آغاز و ادامه این درگیری متأسف است. همچنین از بمباران مراکز کاملاً غیرنظامی، حمله به کشتیهای بی طرف و هواپیماهای غیرنظامی، نقض مقررات بین المللی، نوع دوستی و سایر قوانین مربوط به درگیریهای مسلّح به ویژه استفاده از سلاح شیمیایی که مغایر با تعهدات مندرجه در پروتکل ۱۹۲۵ ژنو می باشد، اظهار تأسف می کند. شورای امنیت به طور عمیق نگران اوج گیری احتمالی و توسعه این درگیری است و مصمم است به تمام عملیات نظامی بین ایران و عراق خاتمه بدهد.
این شورا متقاعد است که یک راه حلّ جامع، عادلانه، شرافتمندانه و بادوام باید بین ایران و عراق به وجود بیاید.
شورای امنیت مواد منشور سازمان ملل متحد به ویژه تعهد تمام کشورهای عضو به پایان دادن اختلافات بین المللی خود از طریق صلح آمیز، به طوری که صلح و امنیت بین المللی و عدالت به مخاطره نیفتد را گوشزد می کند..
پذیرش قطعنامه، از سوی جمهوری اسلامی ایران
مقاومت، ایستادگی و پیروزیهای مکرر ایران در جبهه های نبرد، در طول سالهای جنگ، به هیچ وجه خوشایند استکبار جهانی نبود. از این رو، در ماههای آخر جنگ، حمایت جهانی از عراق به اوج رسید و آمریکاییها عملا و به طور مستقیم، وارد صحنه شدند. سکوهای نفتی ما را بمباران میکردند و با هدایت هواپیماهای عراقی بمباران نفتکشها را تسهیل میکردند و هواپیمای مسافربری ایران را مستقیما منهدم کردند. فرانسویها نیز هواپیماهای پیشرفته سوپر اتاندارد و میراژ ۲۰۰۰ در اختیار عراق گذاشتند و روسها نیز مدرنترین هواپیماهای جنگنده و دورپرداز و بلند پرواز و … را به عراق ارسال کردند. کویت و عربستان، سیل دلارهای خود را به عراق روانه ساختند. آلمانیها مواد لازم برای سلاح شیمیایی در اخیتار عراق میگذاشتند. با این امکانات، عراق به طور وسیع، مناطق مسکونی و جبهه ها را بمباران شیمیایی میکرد و مجامع بینالمللی، با سکوت خود، این جنایات را تأیید میکردند.
در نتیجه، جنگ از حالت طبیعی خود خارج و به یک نسل کُشی گسترده و بدون هیچ گونه ملاحظات اخلاقی، انسانی، حقوقی و… تبدیل شده بود. از سوی دیگر، تحریمهای همه جانبه و شدید بینالمللی، فشارهای بسیار زیادی در زمینه اقتصادی، نظامی و … بر مردم و مسئولین ایران وارد می کرد:
در چنین شرایطی، حضرت امام(ره) با مشورت مسئولین نظام و کارشناسان، مصلحت نظام اسلامی را در پذیرش قطعنامه ۵۹۸ و قبول آتش بس دید. از این رو، با وجود آرمانها و اهداف کلان و بلند مدتی که از تداوم دفاع مقدس داشت، قطعنامه را پذیرفت.
مروری بر علل پذیرش قطعنامه ۵۹۸
چه عواملی باعث شد که امام (ره) قطعنامه ۵۹۸ را قبول کند؟
جنگ تحمیلی عراق علیه ایران و فرایند پذیرش قطعنامه ۵۹۸ شورای امنیت
پذیرش قطعنامه؛ تاکتیک یا مصلحت؟
قطعنامه ۵۹۸، جام زهر
«… قبول این مسئله برای من، از زهر کشنده تر است؛ ولی راضی به رضای خدایم و برای رضایت او، این جرعه را نوشیدم. در شرایط کنونی، آن چه موجب این امر شد، تکلیف الهی ام بود. شما میدانید که من با شما پیمان بسته بودم که تا آخرین قطره خون و آخرین نفس بجنگم؛ اما تصمیم امروز، فقط برای تشخیص مصلحت بود و تنها به امید رحمت و رضای او، از هر آن چه گفتم، گذشته و اگر آبرویی داشتم، با خدا معامله کرده ام».
بازخوانی پیام امام خمینی (ره) به مناسبت قبول قطعنامه ۵۹۸
شرح داستانی از واپسین روزهای جنگ تحمیلی؛ ولایتمداری بسیجیان
در نبرد علمی قصة قطعنامه تکرار نخواهد شد
پس از پذیرش قطعنامه
عراق طی یک ماه آخر (از زمان پذیرش قطع نامه توسط ایران تا زمان برگزاری آتش بس در جبهه ها)، حملاتی را با هدف کسب امتیاز از ایران برای استفاده از آن در جلسات مذاکرات صلح انجام داد. سازمان مجاهدین خلق نیز با حمایت و تحریک رژیم بغداد، عملیات نظامی عمده ی خود را به نام فروغ جاویدان در مرزهای غربی کشور آغاز کرد که چهار هزار نفر از نیروهای سازمان در آن شرکت داشتند.
این نیروها، حمله را با ادوات نظامی سبک و سنگینی که صدام در اختیارشان گذاشته بود و با استفاده از صدها خودروی صفر کیلومتر اهدایی کشورهای عربی، از «سرپل ذهاب» و «اسلام آباد غرب» آغاز کردند. پذیرش قطع نامه ی ۵۹۸ از سوی ایران و نیز تعرّض عراق به پذیرش قطع نامه و پشتیبانی علنی آمریکا از عراق، این تصور را در سازمان مجاهدین خلق به وجود آورده بود که می توانند با یک حمله ی بزرگ کار را تمام کنند و نتیجه ی مطلوب را بگیرند.
قرار بود نیروهای سازمان به زعم خود از مسیر همدان و قزوین وارد تهران شوند. به همین دلیل رهبر سازمان، از این عملیات با شعار خام «از مهران تا تهران» یاد می کرد.
این نیروها که از نقاط مختلف جهان برای اعزام به ایران، در عراق گرد آمده بودند، قصد داشتند بر اساس زمان بندی ۳۳ ساعته، طی پنج مرحله، خود را به تهران برسانند. این پنج مرحله عبارت بودند از: سرپل ذهاب، اسلام آباد، باختران، همدان، قزوین و تهران.
عملیات مرصاد، از زبان سپهبد شهید حاج علی صیاد شیرازی
عبور از خط آتش ;خاطره ای از عملیات مرصاد
تلویزیون رنگی، ضدگلوله، جام زهر
معرفی متجاوز و آغازگر جنگ
پس از پذیرش قطعنامه ۵۹۸ از سوی ایران، دبیر کل گزارشی به شورای امنیت تسلیم کرد که منجر به صدور قطعنامه شماره ۶۱۹ گردید. این قطعنامه که در ۱۸ مرداد ۱۳۶۷، به اتفاق آرا به تصویب رسید؛ مبنای تأسیس اعزام گروه های ناظر نظامی ایران و عراق گردید.
سرانجام یازده سال پس از آغاز جنگ ۸ ساله تحمیلی عراق علیه ایران و سه سال پس از صدور قطعنامه ۵۹۸ و تلاش های پی گیر سیاسی مسئولان ایرانی، حقانیت ایران در دفاع به اثبات رسید و خاویر پرز دکوئیار، دبیر کل وقت سازمان ملل متحد در ۱۸ آذر ۱۳۷۰، طی یک گزارش رسمی به شورای امنیت اعلام کرد که عراق در ۳۱ شهریور ۱۳۵۹ متجاوزانه به ایران حمله کرده است.
اعتراف جهان به حقانیت دفاع مقدس
معرفی عراق به عنوان مسئول و آغازگر جنگ از سوی سازمان ملل متحد
قطعنامه ۵۹۸ در نگاه سرداران دفاع مقدس
در دهة آخر تیرماه سال ۱۳۶۷، در کمپ هفت، در گرمای شدید تابستان عراق و نبود هرگونه وسایل خنک کننده و قطع مکرر و طولانی آب، روزگار را به سختی می گذراندیم.
در نیمة یکی از همان شب ها، همگی با صدای تیراندازی از خواب پریدیم. ابتدا تصور کردیم مسأله ای مثل قتل عام اسرا در پیش است، اما به زودی متوجه شدیم که شادمانی و پایکوبی عراقی ها، به خاطر پذیرش قطع نامة ۵۹۸ از سوی ایران است.
بلندگوها روشن شده بودند و مرتب، سخن امام را که هنگام پذیرش قطع نامه گفته بود: من جام زهر را نوشیدم؛ به عربی پخش می کردند.
بچه ها دچار بهت شده بودند. بعضی ها با صدای بلند گریه می کردند. یکی از بچه های پاسدار با صدای بلند می گفت: پس شهیدان چه؟!
خودم را به او رساندم. او را به خوبی می شناختم. انسانی پاک و باصفا بود. به او گفتم: برادرم! فراموش کن. امام، قطع نامه را قبول کرد. یک سرباز ولایت، فقط تابع است.
چند نفر دیگر را هم به همین ترتیب توجیه کردم، تا این که شب فردای پذیرش قطع نامه، رؤیایی عجیب دیدم.
خاطرات آزادة سرافرازحبیب الله معصوم
به نام خداوند قوی تر از ناوهای آمریکا…
پای سخنان سردار حاج سعید قاسمی
قعطه های ادبی
این جام را می نوشی تا مرهم بال های زخمی کبوتران شوی. اگرچه تلخ، می نوشی؛ بیش از این تاب زخم کبوترها را نداری. دیری است که سایه ها کمر به قتل گل ها بسته اند. دیوارها از زور دلتنگی، گلوی گلدان ها را می فشارند.
اینجا آخر خط نیست. تمام می کنی تا اینجا آغاز باشد. همه چیز باید از نو شروع شود. همه زخم ها مرهم خواهند شد. لبخندهای تو، کیمیاترین مرهمی است که برای این زخم ها می توان یافت.
تا وقتی که تو باشی، هیچ اندوهی دلمان را به درد نخواهد آورد. تو بلندترین سروی هستی که با سرشاخه هایت آسمان را به تماشا گذاشته ای؛ با تو تمام پرنده ها به پرواز نزدیک تر شدند.
عادل ترین حاکمی که می شناسیم تویی. نامه را امضا می کنی؛ هر چند با دلی پردرد، هر چند با جهانی آه؛ اما نه! روزهاست که بغض هایت را فرو خورده ای، ولی مصلحت دیگران را بیش از مصلحت خویش می پسندی. راضی هستی به رضای دوست.
